De letters van gewicht,
aus einem Guss in loden
vorm gegoten, hadden je
vaak bedrukt. Het leek
wel of hun waarheid van
de allerhoogste orde was.
En uitgesproken klonk hun
stem met hoogste goden-
macht bekleed. Zou jij
nog kunnen slagen in het
beelden van je kleine geest,
dacht jij, en sloot de luiken
van je rieten huis, verborg
jezelf, het warme lichten
van je hart, het zingen in
je middenrif. Scientia
had toen het hoogste woord,
je was zo helder en zo scherp,
verdroeg de twijfels en de
angsten slecht, en zoop
met korenwijn het horen
van je roepstem weg. Zo
zat je dertig jaren lang
in het gevang: je zelf-
gekozen dwang van streven
naar de hoogste rang,
zonder je diep verborgen
angstig hart te vragen:
Hoe smelt de gietvorm zo
dat kinderspel mag slagen?